Ακούμε από την πλειοψηφία των δέκα που διεκδικείτε τον θώκο, διαρκώς τους όρους «ενότητα», «πλατιά κοινωνική συμμαχία» κλπ. όροι, ίσως ξεπερασμένοι στη συνείδηση του κόσμου, όχι γιατί δεν είναι αναγκαίοι, αλλά πια γιατί δεν τηρούνται και υπάρχει απογοήτευση και κόπωση στους πολίτες αυτής της χώρας. Κατ’ αρχάς, πείτε μου για ποιο λόγο κανείς θα πρέπει να μπει στη διαδικασία να συμμετέχει στις προσεχείς εκλογές για αρχηγό της κεντροαριστεράς και δευτερευόντως, γιατί θα πρέπει κανείς να επιλέξει εσάς, έναντι των υπολοίπων συνυποψήφιών σας.
Και εγώ είμαι οπαδός της ενότητας και κάθε πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας. Δεν θα βρείτε όμως ούτε στις ομιλίες μου, ούτε στα κείμενά μου αναφορές στις έννοιες αυτές. Ο λόγος είναι απλός: η ενότητα είναι απαραίτητη καθώς και η κοινωνική συμμαχία, πλην όμως πρέπει να στηρίζονται επάνω σε αρχές και στην επιδίωξη κοινών στόχων. Εγώ, λοιπόν, προτιμάω να μιλάω για τις αρχές και για τους στόχους αυτούς. Εάν προτάσσεις την ενότητα –της παράταξης εννοείται– πάνω από κάθε τι άλλο, αυτό υποκρύπτει απλώς τον έρωτά σου για την εξουσία υπό κάθε όρο και υπό κάθε προϋπόθεση. Η εξουσία όμως δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Πρέπει, απλά, να είναι ένα μέσο για να αλλάξουμε τη χώρα. Εάν δεν συμφωνήσουμε πάνω σε αυτό, όποια ενότητα και αν πετύχουμε θα είναι επίπλαστη και επιδερμική. Καλώ λοιπόν να με επιλέξουν οι πολίτες αφού πρώτα ακούσουν και μελετήσουν τις θέσεις μου και τις απόψεις μου για την αλλαγή της χώρας, και όχι για το πώς η παράταξη θα πάρει την εξουσία. Και αυτό θα πρέπει να γίνει, δηλαδή να πάρουμε την εξουσία, όμως αυτό δεν είναι παρά ένα μέσον για το πιο δύσκολο ή πιο σημαντικό έργο της αλλαγής ή, μάλλον, της σωτηρίας της χώρας
Ως προς τα ουσιαστικά ζητήματα που απασχολούν την χώρα, για να πάμε την συζήτηση λίγο πιο πέρα από τα διαδικαστικά της προσεχούς εκλογικής διαδικασίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς, έχει δηλώσει για παράδειγμα ο κ. Ανδρουλάκης (σ.σ. προσφάτως στην Κέρκυρα), πως είναι υπέρ της εφαρμογής των διαδικασιών μέσω ΑΣΕΠ για οποιαδήποτε μορφή πρόσληψης. Εσείς θέλετε να εφαρμοστεί – χωρίς εξαιρέσεις – η συνταγματική διάταξη που απαγορεύει τη μονιμοποίηση συμβασιούχων και το δημόσιο να προσλαμβάνει μόνο μέσα από τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ;
Απολύτως. Και με τον πιο αυστηρό τρόπο. Η Ελλάδα καταστράφηκε από την ύπαρξη και τη λειτουργία του πελατειακού κράτους. Από την αντίληψη, δηλαδή, ότι το κράτος είναι εκεί για να λύνει τα προβλήματα των διαφόρων ομάδων πίεσης με επιμέρους ευνοϊκές και ευεργετικές ρυθμίσεις. Το ΑΣΕΠ ήταν μία κεφαλαιώδης μεταρρύθμιση, μία από τις πιο φωτεινές στιγμές της κυβερνητικής ιστορίας του ΠΑΣΟΚ, που όμως υπονομεύτηκε από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής της. Σε συνδυασμό με άλλα μέτρα καταπολέμησης του πελατειακού κράτους, θα πρέπει να εφαρμόζεται με τον πιο απόλυτο τρόπο. Και υπογραμμίζω εδώ ότι αυτό δεν είναι μόνο ένα απαραίτητο μέτρο οικονομικής αποτελεσματικότητας για τη χώρα. Είναι επίσης και ένα μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης, γιατί με τη ρουσφετολογική πρακτική του πελατειακού κράτους δεν ευνοούνται από τις προσλήψεις ούτε οι καλύτεροι αλλά ούτε αυτοί που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να εργαστούν.
Ποιο είναι το πρώτο μέτρο που θα παίρνατε για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας;
Αυτή τη στιγμή, πρώτο και απαραίτητο μέτρο που πρέπει να ληφθεί για την επανεκκίνηση της εθνικής οικονομίας είναι η ρύθμιση του θέματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Πρόκειται για κάτι που ουσιαστικά έχει αδρανοποιήσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας και χωρίς τραπεζικό σύστημα δεν υπάρχουν ούτε επενδύσεις, ούτε προσλήψεις, ούτε νέες θέσεις εργασίας. Χρειάζεται πολιτική τόλμη και αποφασιστικότητα, αλλά πρέπει άμεσα να δοθεί μία ριζική λύση ώστε το τραπεζικό σύστημα να αρχίσει να λειτουργεί ξανά. Η αδράνεια, λόγω του υποτιθέμενου πολιτικού κόστους, που χαρακτηρίζει όλες τις κυβερνήσεις από το 2010 και μετά απέναντι στο θέμα αυτό είναι κάτι εντελώς αντιπαραγωγικό που δεν ευνοεί κανέναν και τους αφήνει όλους δυσαρεστημένους. Το κυριότερο, βεβαίως, είναι ότι αφήνει την
εθνική οικονομία στη στασιμότητα.
Η συνθήκη «οι φοιτητές και οι επιστήμονες της χώρας μας φεύγουν στο εξωτερικό» διαρκώς ενισχύεται. Η Ελλάδα στέλνει χιλιάδες φοιτητές στο εξωτερικό τη στιγμή που γειτονικές χώρες προσελκύουν φοιτητές στα πανεπιστήμιά τους, αναπτύσσοντας μια παραγωγική δραστηριότητα. Είστε υπέρ ή κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων;
Εγώ υπηρέτησα πάντοτε το δημόσιο πανεπιστήμιο και αυτό θα συνεχίσω να υπηρετώ μέχρι να αποχωρήσω από κάθε επαγγελματική δραστηριότητα. Είμαι όμως υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Μόνο οφέλη θα φέρει στην ελληνική παιδεία, αλλά και στην ελληνική οικονομία, το να καταφέρουμε να κρατάμε τους Έλληνες νέους για να
σπουδάζουν εδώ, αλλά και να φέρουμε και ξένους από το εξωτερικό. Όπως, επίσης, με το να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία πραγματική άμιλλα μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού εκπαιδευτικού τομέα που θα επιφέρει τη συνεχή βελτίωση και των δύο.
Ποια είναι η γνώμη σας για το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας του κόμματος της κεντροαριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχουν περιθώρια αυτής της πολιτικής συνεργασίας;
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει ότι είναι ένα κόμμα απολύτως αδίστακτο, χωρίς καμία ηθική αρχή, χωρίς έννοια δικαίου και ισοπολιτείας. Με τους τυχοδιωκτισμούς του το 2015 έφερε τη χώρα στο χείλος της πλήρους καταστροφής και παρά το γεγονός ότι διασωθήκαμε την ύστατη στιγμή η οικονομία γύρισε πίσω τουλάχιστον τρία χρόνια και επιβαρύνθηκε με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον χρέος. Είναι δυνατόν να θέλουμε να δημιουργήσουμε μία παράταξη για να εξυγιάνουμε και να ανορθώσουμε την Ελλάδα και να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Εκτιμάτε ότι η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ ήταν αρνητική καθώς επιβίωσαν παλαιοκομματικές πρακτικές, όπως οι διορισμοί ημετέρων σε θέσεις της διοίκησης, ή ότι παρόλα αυτά ήταν τελικά θετική επειδή βοήθησε στο ξεπέρασμα της κρίσης και στην επιστροφή στην ανάπτυξη, που ανακόπηκε από την επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει την εξουσία;
Η συγκυβέρνηση δεν προχώρησε τη χώρα μπροστά όσο θα μπορούσε και όσο θα έπρεπε. Φυσικά υπήρξε και έδρασε ο παλαιοκομματισμός. Λυπάμαι που το λέω –και αυτό είναι κάτι που δεν το συζητάμε συχνά και ο λαός δεν το ξέρει– αλλά πολλά από τα πραγματικά μεταρρυθμιστικά μέτρα που ελήφθησαν από τη συγκυβέρνηση, στην πραγματικότητα ήταν εξ ολοκλήρου πρωτοβουλίες της τρόικας. Είναι, ξέρετε, θλιβερό ότι εμείς δεν έχουμε ποτέ κάτι να προτείνουμε και ότι μας επιβάλλουν οι ξένοι πράγματα τα οποία πολλές φορές είναι και επιβεβλημένα και αναπόφευκτα. Εμείς –δηλαδή η συγκυβέρνηση– αυτό που έκανε κατά κόρον ήταν ότι δεν είχαμε το θάρρος να το εξηγήσουμε στον λαό, αλλά κρυβόμασταν πίσω από την τρόικα και δικαιολογούμασταν σε κάποια κατεστημένα συμφέροντα, ή σε κάποια αγκυλωμένα μυαλά, που θίγονταν ότι «μας το επέβαλαν οι ξένοι». Η συμπεριφορά μας, δηλαδή η συμπεριφορά και της συγκυβέρνησης, ήταν συμπεριφορά καθυστερημένων ιθαγενών. Πρέπει να γίνουμε αυτόφωτοι και να μην περιμένουμε από τους ξένους να μας υποδεικνύουν τις απαραίτητες αλλαγές. Βεβαίως, αυτά τα λέω συγκρίνοντας τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης με το ιδεώδες που έχουμε στο μυαλό μας. Αν τα συγκρίνουμε με τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα πρέπει να πω ότι η συγκυβέρνηση σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαν την μέρα με την νύχτα. Μέτρο και κριτήριό μας δεν μπορεί να είναι ο μηδενισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές θα ξαναγίνουν εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής, οι οποίες είναι αδύνατο να μπορέσουν να δώσουν ισχυρή κυβέρνηση. Πιστεύετε ότι η Ελλάδα στη φάση που βρίσκεται έχει τη δυνατότητα να ζήσει μια κρίση ακυβερνησίας;
Όχι, δεν έχει. Κοιτάξτε. Το θέμα δεν είναι η απλή αναλογική, γενικώς και αορίστως. Μιλάμε για την Ελλάδα της χρεοκοπίας και, μάλιστα, με το πολιτικό προσωπικό που είναι ο γεννήτωρ της. Υπό τις συγκεκριμένες, λοιπόν, ιστορικές συνθήκες η απλή αναλογική στη χώρα μας θα φέρει ακυβερνησία και χάος. Είναι ένας από τους πολλούς διαθέσιμους τρόπους για να φτάσουμε στην απόλυτη καταστροφή. Είναι κάτι που δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση. Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα εκλογικό σύστημα που θα δίνει ισχυρές και σταθερές κυβερνήσεις και, επιπλέον και πολύ σημαντικό, μία συνταγματική δέσμευση ότι η Βουλή θα εξαντλεί την τετραετία. Ο λαός πρέπει να ψηφίζει με σύνεση και φρόνηση και όχι να αναδεικνύει διαδοχικά διάφορους δημαγωγούς ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν το ακατόρθωτο, δηλαδή να ικανοποιήσουν τους πάντες με το λιγότερο δυνατό κόστος. Αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Πρέπει να σοβαρευτούμε ως έθνος εάν θέλουμε να ξεφύγουμε από τους κινδύνους που μας απειλούν.
