Το Σάββατο που μας πέρασε, 4 Απριλίου 2020, το ιστορικό Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας εξέλεξε νέο ηγέτη, τον 57-χρονο πρώην εισαγγελέα Κηρ Στάρμερ (Kier Starmer). Ο Στάρμερ, βουλευτής μόλις από το 2015, επικράτησε άνετα επί των συνυποψήφιών του, της Lisa Nandy και της Rebecca Long-Bailey, από τον πρώτο κιόλας γύρο με ποσοστό ψήφων 56,2% πλειοψηφώντας, μάλιστα, σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες.
Ο προκάτοχός του στην ηγεσία του κόμματος, Τζέρεμι Κόρμπιν, οδηγήθηκε στην παραίτηση όχι μόνο εξαιτίας της ήττας του κόμματος στις εκλογές. Στην πραγματικότητα, ο Κόρμπιν βελτίωσε, δε χειροτέρεψε, τα εκλογικά ποσοστά τού κόμματος και στις δύο αναμετρήσεις στις οποίες ηγήθηκε, ανεξάρτητα του ότι λόγω του μονοεδρικού εκλογικού συστήματος οι Εργατικοί στις πρόσφατες εκλογές έλαβαν τον χαμηλότερο αριθμό εδρών από ό,τι σε όλη την μεταπολεμική περίοδο. Συγκεκριμένα, στις πρόσφατες εκλογές του 2019 ο Κόρμπιν είδε το ποσοστό του να προσγειώνεται στο 32,3% από το 40% που είχε λάβει το 2017 (τότε του έλειψαν μόλις 14 έδρες από τις 650 για να έχει την πλειοψηφία των εδρών και να σχηματίσει κυβέρνηση). Το κακό αυτό ποσοστό προέκυψε, πέρα από την ανοητολογία του στα οικονομικά, και από την ασυνάρτητη προεκλογική του εκστρατεία όπου, για παράδειγμα, στο θέμα της Ευρώπης άλλαζε θέση μέρα παρά μέρα προσπαθώντας να ικανοποιήσει τους πάντες, και τους υπέρ και τους κατά της εξόδου. Παρά ταύτα, αυτό το κακό ποσοστό του Κόρμπιν ήταν καλύτερο και από αυτό του προκατόχου του Εντ Μίλιμπαντ το 2015 (30,5%) και από εκείνο του Γκόρντον Μπράουν το 2010 (29,1%).
Όπως ξεκάθαρα δήλωσε στο BBC ο νεοεκλεγείς αρχηγός Κηρ Στράμερ αμέσως μετά την εκλογή του, δεν ήταν τα εκλογικά ποσοστά που οδήγησαν τα μέλη του Εργατικού Κόμματος στην αλλαγή ηγεσίας. Η «βελτίωσή» τους ούτε αποτέλεσε επιχείρημα για την παραμονή τού Κόρμπιν στην ηγεσία, ούτε επηρέασε τις αποφάσεις και τη στάση των μελών του κόμματος. Εκείνο που, αντιθέτως, καθόρισε τη στάση τους ήταν ότι το μεγάλο κόμμα της κεντροαριστεράς στη Βρετανία, το Εργατικό Κόμμα, εκείνο που είχε επανειλημμένα κυβερνήσει τη χώρα, είχε περιπέσει υπό την ηγεσία του Κόρμπιν σε πλήρη ανυποληψία: δεν ήταν πλέον το τι έλεγε αλλά το ότι ουδείς έδινε σημασία σε αυτά έλεγε. Και ότι, ως αποτέλεσμα αυτού, παραδοσιακοί ψηφοφόροι του κόμματος το εγκατέλειπαν απογοητευμένοι και εκλογικά του «κάστρα» παραδίδονταν στους Συντηρητικούς.
Οι βουλευτές και τα μέλη του Εργατικού Κόμματος δεν παραδόθηκαν στη μοίρα τους, πολιτικά δεν «κλαψούρισαν», δεν προσπάθησαν να μεταφέρουν την ευθύνη της κατάστασής τους σε κάποιον «άλλον». Αντιθέτως –και, μάλιστα, χωρίς να επιτρέψουν την κρίση της πανδημίας να τους μετακινήσει από την πορεία τους– κινήθηκαν με αποφασιστικότητα στη βάση του αισθήματος της πολιτικής τους αυτοσυντήρησης και έχοντας ως πυξίδα και γνώμονα την ιστορία και το συμφέρον της παράταξής τους: ο μέχρι τώρα επικεφαλής τους εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής. Έπρεπε να αντικατασταθεί. Τον αντικατέστησαν.
Είναι ασφαλώς πολύ νωρίς για να αξιολογήσει κανείς τις ηγετικές ικανότητες του Κηρ Στάρμερ. Πλην όμως, οι πρώτες εντυπώσεις είναι θετικές. Δεν είναι ένας λαϊκιστής που πλειοδοτεί υπέρ των πάντων: «δε θέλω να κερδίσω τις καρδιές των πολιτών με γλυκόλογα προς όλους, αλλά να τους εμπνεύσω για τις αλλαγές που απαιτούνται στο κόμμα και στη χώρα», δήλωσε στο BBC αμέσως μετά την εκλογή του. Θέλει να κρατήσει τις στενότερες δυνατές σχέσεις με την ΕΕ. Έχει πάρει σαφείς αποστάσεις από τον προκάτοχό του –«είμαι σοσιαλιστής, αλλά όχι του τύπου που είναι ο Κόρμπιν»–, αποστάσεις όχι μόνο ως προς τη γενικότερη πολιτική κατεύθυνση αλλά και ως προς τη λειτουργία του κόμματος: θέλει ένα ανοικτό κόμμα μακριά από τις ομαδοποιήσεις που το χαρακτήριζαν, με πρώτη και καλύτερη την ομάδα του προκατόχου του και την ιδιοκτησιακή λογική που τη διέκρινε.
Θεωρώ την αλλαγή ηγεσίας στο Εργατικό Κόμμα με την εκλογή του Κηρ Στράμερ ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα για τις προοδευτικές δυνάμεις όλης της Ευρώπης.
Του εύχομαι καλή επιτυχία!
