Η Νέα Δημαγωγία

Με αφορμή τα λεχθέντα από τον κ. Μητσοτάκη στα πλαίσια των εκδηλώσεων της ΔΕΘ, επιθυμώ να δηλώσω τα εξής:

Όπως είχαμε γράψει με τον Δημήτρη Ιωάννου πριν από τέσσερις μήνες,

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=799334,

η άμεση αναγκαιότητα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα δεν είναι να προτείνει κάποιες ανώδυνες, μικρής εμβέλειας λύσεις, που θα λειτουργούσαν σαν επί μέρους εξωραϊσμοί της νοσηρής πραγματικότητας που ζούμε. Αντίθετα, η άμεση αναγκαιότητα είναι να μιλήσει καθαρά, ώστε να βοηθήσει την κοινωνία να συνειδητοποιήσει τις ριζικές, δύσκολες και επίπονες τομές που απαιτούνται προκειμένου η χώρα να βαδίσει προς την έξοδο από την κρίση χρεοκοπίας. Όμως για να συμβεί αυτό, δηλαδή για να αρχίσει η κοινωνία να αποκτά συνείδηση των πραγματικών πτυχών και διαστάσεων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως έθνος, απαραίτητο επίσης είναι να εξηγηθεί με πλήρη ειλικρίνεια ποια ήταν τα επί σειρά πολλών ετών συλλογικά σφάλματα που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο ο κ. Μητσοτάκης δεν το τόλμησε στην ομιλία του στη ΔΕΘ. Ιστάμενος έναντι των βασικών υπευθύνων και αυτουργών του οριστικού εκτροχιασμού τής οικονομίας και της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης της Ελλάδας -δηλαδή των ηγετών και στελεχών τού κόμματός του στους οποίους, μάλιστα, ενεχείρισε και το απαραίτητο συγχωροχάρτι λέγοντας ότι δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι της καταστροφής- περιορίστηκε να ψελλίσει ένα ψευδεπίγραφο ‘Σύμφωνο Αλήθειας’.

Ο ισχυρισμός των οπαδών του ότι με τον τρόπο αυτό απέφυγε να δημαγωγήσει είναι, βεβαίως, ανακριβής. Ούτως ή άλλως, τώρα κανείς πλέον δεν μπορεί να δημαγωγεί με τον τρόπο που το έπραττε ο κ. Παπανδρέου το 2009, ο κ. Σαμαράς το 2012 ή ο κ. Τσίπρας τον Ιανουάριο το 2015, γιατί η ελληνική κοινωνία, μέσα από την ίδια της την εμπειρία, έχει αποκτήσει ανοσία, αν μη τι άλλο, απέναντι σε αυτού του είδους τον πολιτικό λόγο.

Το νέο είδος δημαγωγίας, το οποίο ακολούθησε και ο κ. Τσίπρας στην δική του ομιλία το προηγούμενο Σάββατο, είναι η υποτιθέμενη «μετριοπάθεια» και «ειλικρίνεια», δηλαδή η υποκριτική αποσιώπηση του μεγέθους των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, προκειμένου οι ίδιοι να αποφύγουν να αποδεχθούν, έστω και εμμέσως, το μέγεθος της ευθύνης των κομμάτων τους για την δημιουργία των προβλημάτων που αυτές οι δύσκολες και οδυνηρές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να επιλύσουν.

Δεν γνωρίζω πού θα τους οδηγήσει αυτή τους η στάση. Ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι οδηγεί τη χώρα στην πλήρη κατάρρευση.”