“Οφείλουμε να βρούμε ‘πρωτοφανείς’ λύσεις σε ένα ‘ιστορικά πρωτοφανές’ πρόβλημα”
Εδώ και έξι χρόνια, η Ελλάδα πλήττεται από την μεγαλύτερη, ίσως, οικονομική κρίση που έπληξε ποτέ χώρα στη νεώτερη εποχή χωρίς αυτή να οφείλεται σε πόλεμο ή σε φυσική καταστροφή. Δυστυχώς δε, τα όσα αναφέρονται ως δυνητικές «λύσεις» ή «προοπτικές» εξόδου από την κρίση μάλλον είναι ευσεβείς πόθοι παρά ο,τιδήποτε άλλο. Η κρίση δεν πρόκειται να ξεπερασθεί με κάποια «τόνωση της ζήτησης», που αναμασούν ορισμένοι παλαιοημερολογίτες οικονομολόγοι. Και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν πρόκειται να υπάρξει ένα «ευεργετικό» λάκτισμα ξένων επενδύσεων ύψους 80-100, φερ’ ειπείν, δισεκατομμυρίων μέχρι το 2020 στο παραγωγικό κύκλωμα, με σκοπό τη δημιουργία νέων παραγωγικών δομών. Επί του παρόντος, τουλάχιστον, πιο πολλές είναι οι επενδύσεις που φεύγουν παρά αυτές που έρχονται. Εν ολίγοις, όσο και αν το επιθυμούμε, δεν πρόκειται ούτε «από μηχανής θεοί» ούτε «θείοι από την Αμερική» να δώσουν λύση στο πρόβλημά μας.
Η κρίση επήλθε ως «παραγωγική κατάρρευση» της ελληνικής οικονομίας: κλάδοι και τομείς της που υπερδιογκώθηκαν λόγω λανθασμένων οικονομικών πολιτικών επί πολλά χρόνια, κυρίως δε στο πρόσφατο παρελθόν, τώρα συρρικνώνονται αναπότρεπτα χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχθούν γρήγορα νέες, βιώσιμες οικονομικές δραστηριότητες. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη όψη αυτής της θεωρητικής διαπίστωσης: η κοινωνική τραγωδία τής ύπαρξης ενός, τουλάχιστον, εκατομμυρίου πραγματικών ανέργων χωρίς προοπτικές απασχόλησης και κοινωνικής αποκατάστασης. Γεγονός που, στις συγκεκριμένες διεθνείς συνθήκες και σε συνδυασμό με τη δημογραφική μας κάμψη, συνιστά απειλή ακόμη και για την εθνολογική σύνθεση του ελλαδικού χώρου. Είναι δε πραγματικά θλιβερό ότι, εν μέσω αυτής της εξελισσόμενης τραγωδίας, ο όποιος δημόσιος διάλογος αντί να έχει εστιασμένο το ενδιαφέρον και την αγωνία του εκεί, αναζητώντας με επιμονή αλλά και με πραγματισμό λύσεις και διεξόδους, προτιμά, αντιθέτως, να επικεντρώνεται στα προβλήματα όσων ευρίσκονται «εντός» του συστήματος, ή να σκιαμαχεί με φαντάσματα και ανεμόμυλους. Το αίτημα της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, όπως επίσης και το ζήτημα της διάσωσης του ελληνικού έθνους από τον εκφυλισμό και την ιστορική παρακμή, είναι αναπότρεπτα συνδεδεμένα με την μοίρα των σημερινών ανέργων.
“Η ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας είναι αναπότρεπτα συνδεδεμένη με την μοίρα των σημερινών ανέργων”
Δεν είναι δυνατόν ένα έθνος να υφίσταται μια παρόμοια, ιστορικά πρωτοφανή, διασπάθιση και απαξίωση του ανθρώπινου κεφαλαίου του, χωρίς να συνειδητοποιεί την επαπειλούμενη καταστροφή και χωρίς να αντιδρά. Οφείλουμε να κατανοήσουμε, απαλλαγμένοι από παραισθήσεις και στρουθοκαμηλισμούς, ότι η μόνη ελπίδα εξόδου από την κρίση βρίσκεται στο εσωτερικό της χώρας, ότι εναπόκειται στην ενεργοποίηση της κοινωνίας και ότι πρέπει να ξεκινήσει από τους άνεργους. Πιστεύουμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την πολυσυζητημένη «παραγωγική επανεκκίνηση» της οικονομίας –και ενώ εκ παραλλήλου αυτή θα απελευθερώνεται από όλες τις, θεσμικές και μη, αγκυλώσεις στις οποίες την έχουν υπαγάγει οι δομές του πελατειακού κράτους–, είναι να υπάρξει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ανασυγκρότησης των φυσικών και λειτουργικών υποδομών της χώρας από παραγωγικές ομάδες σημερινών ανέργων, στο οποίο η κοινωνία -μέσω των ευρύτερων δομών κρατικής διοίκησης και τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης- θα αναλάβει τον ρόλο του «εργοδότη ύστατης προσφυγής».
Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει να αναχθεί σε κεντρικό εθνικό μας στόχο, μεταφέροντας σε αυτό όλη την ενέργεια που, ως κοινωνία, αναλώνουμε σήμερα αδιέξοδα και αυτοκαταστροφικά αγωνιζόμενοι, εν πολλοίς, για την διατήρηση οπισθοδρομικών ρυθμίσεων ή συντεχνιακών προνομίων που, ούτως ή άλλως, δεν είναι δυνατόν πλέον να διατηρηθούν. Οφείλουμε, επίσης, για μία έστω φορά, έστω και εξ ανάγκης, να καταστούμε από ιδεολογικοί ουραγοί του ανεπτυγμένου κόσμου, ιδεολογικοί πρωτοπόροι, διεκδικώντας, μέσα από έναν πανεθνικό δημόσιο διάλογο, τη δυνατότητα να βρούμε «πρωτοφανείς» λύσεις σε ένα «ιστορικά πρωτοφανές» πρόβλημα. Οφείλουμε δε, στην πανεθνική αυτή προσπάθεια να αλλάξουμε και οι ίδιοι, ατομικά και συλλογικά, μετατρέποντας με διαφάνεια και ευρεία κοινωνική συμμετοχή όλες τις θεσμικές και διοικητικές δομές της χώρας από κυψέλες γραφειοκρατίας, αδράνειας ή και διαφθοράς, σε ενεργά κύτταρα κοινωνικού μετασχηματισμού.
“Απαραίτητη προϋπόθεση για την ‘παραγωγική επανεκκίνηση’ της οικονομίας είναι η δημιουργία παραγωγικών ομάδων από σημερινούς ανέργους με ‘εργοδότη ύστατης προσφυγής’ την κοινωνία”
Η πρόταση για δημιουργία παραγωγικών ομάδων από σημερινούς ανέργους με «εργοδότη ύστατης προσφυγής» την κοινωνία, δεν συνιστά κρατισμό. Οι παραγωγικές ομάδες πρέπει να γίνονται αντιληπτές ως έμβρυα αυριανών επιχειρήσεων, όχι ως μονάδες του Δημόσιου με νέους δημόσιους υπαλλήλους. Ούτε η όλη προσπάθεια πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως ανταγωνιστική των υφισταμένων επιχειρήσεων στους σχετικούς κλάδους: η δραστηριότητά τους θα είναι συμπληρωματική. Σκοπός τού προγράμματος είναι, καθώς οι συνθήκες της οικονομίας βελτιώνονται, να ωθήσει τους πολίτες που έμειναν χωρίς απασχόληση «πίσω» προς τον ιδιωτικό τομέα, σε θέσεις εργασίας με υψηλότερες αμοιβές και καλύτερες συνθήκες, χωρίς στο μεταξύ να έχουν υποστεί τα δεινά της ανεργίας και να έχουν χάσει τις επαγγελματικές ικανότητές τους.
Είναι αλήθεια ότι σήμερα έχουν ήδη δρομολογηθεί προγράμματα για τους άνεργους με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ για τα επόμενα δύο περίπου έτη. Θα ήταν άδικο να τα αποσιωπήσουμε. Θεωρούμε, όμως, ότι πρόκειται για προγράμματα που δεν είναι τόσο φιλόδοξα όσο η κατάσταση συναγερμού που βρισκόμαστε απαιτεί. Επιπλέον, στηρίζονται στην παλαιά λογική της «παροχής εισοδήματος» στους άνεργους ή της επιδότησης της απασχόλησης. Ένα πραγματικά αποτελεσματικό πρόγραμμα, όμως, που θα χρησιμοποιούσε την κοινωφελή εργασία ως βασικό εργαλείο καταπολέμησης της ανεργίας θα πρέπει να είναι και φιλόδοξο και παραγωγικό. Δηλαδή, αφενός να απευθύνεται προοπτικά στο σύνολο των υπαρχόντων ανέργων και, αφετέρου, να απαιτεί την παραγωγή πραγματικού έργου προκειμένου να καταβάλει πραγματικές αμοιβές, αντί να διανέμει εισοδήματα και επιδοτήσεις. Μόνο η υλοποίηση ενός παρόμοιου προγράμματος θα ήταν δυνατόν να προσφέρει λύσεις σήμερα. Και αυτή είναι η δημόσια συζήτηση που δεν γίνεται και που πρέπει να ανοίξει.
Και ποιός από τα σημερινά κόμματα θέλει ένα πρόγραμμα που να παράγει πραγματικό έργο? Και ποιοι από τα σημερινά κόμματα θέλουν να έρθουν σε ένα πανεθνικό διάλογο για «πρωτοφανείς λύσεις»?
Κανείς νομίζω και συγχωρέστε με αν είμαι απαισιόδοξος. Αυτό που θέλουν τα κομματικά στελέχη είναι να μοιράζουν επιδοτήσεις σε «άεργα» προγράμματα για να αγοράζουν ψήφους. Τη ψήφο του ο πεινασμένος τη πουλάει φθηνά, ειδικά αν πληρώνεται χωρίς να δουλεύει, μάλλον γιατί θεωρεί οτι του έγινε μια πολύ μεγάλη χάρη. Έτσι το κάνανε παλιά, έτσι έμαθαν, έτσι θα κάνουν. You can’t teach an old dog new tricks.
Το καλύτερο που θα μπορέσουν να κάνουν είναι μια ακόμη επιτροπή για τη μείωση της ανεργίας.
Λύση με αυτά τα κόμματα δεν υπάρχει
Συμφωνώ απολύτως.
Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια.
Eδω και αρκετό καιρό είναι η πρώτη – μοναδική ; – πρόταση που κατατίθεται για την καταπολέμηση του υψηλού ποσοστού ανεργίας . Η πρόταση είναι ενδιαφέρουσα , αν και έχει πάρα πολλές δυσκολίες υλοποίησης , όχι μόνο από τη νομική μορφή των «ομάδων παραγωγών» , αλλά και από το γεγονός ότι θα χρειαστούν κεφάλαια (επανεκ)κίνησης , που σε οι τράπεζες είναι αδύνατον να προσφέρουν όσο υπάρχουν οι περιορισμοί κεφαλαίων και η έλλειψη ρευστότητας . Πάντως , η πρότασή σας είναι πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη και θα άξιζε να τη μελετήσουν οι πολιτικοί φορείς . Τέλος , είναι πολύ σωστή η επισήμανση , που κάνετε , για το δημογραφικό πρόβλημα ( απαξίωση ανθρωπίνου κεφαλαίου ) – οι κυβερνητικοί φορείς δεν έχουν αντιληφθεί ότι , το δημογραφικό , εκτός από τις κοινωνικές συνέπειες έχει και σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομική επιβράδυνση των τελευταίων ετών – περισσότερες , ίσως , κι από τα μνημόνια .
Σε απάντηση στο ΜΠΑΤΑΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ.
Κύριε Μπαταγιάννη, ευχαριστώ για τα ευμενή σχόλια και τις παρατηρήσεις σας.
Όπως, είμαι βέβαιος, αντιλαμβάνεστε, σε ένα άρθρο 800 λέξεων δεν μπορεί κάποιος παρά να περιοριστεί σε μερικές γενικές αρχές και κατευθύνσεις. Πουθενά δεν ισχυριστήκαμε ότι είναι κάτι εύκολο αυτό που προτείνουμε. Κάθε τι πρωτοποριακό, εξάλλου, πάντα εμφανίζεται, αρχικά τουλάχιστον, ως δύσκολο ή ακόμη και ως μη υλοποιήσιμο.
Το θέμα, όμως, είναι πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πρωτοπορήσουμε, να πρωτοτυπήσουμε και να επιδιώξουμε τα δύσκολα αλλά απολύτως αναγκαία για σωτηρία της χώρας. Στο αίτημα και την αγωνία των ανέργων για δουλειά, η απάντηση ότι θα πρέπει πρώτα να περιμένουν να έρθει η ανάπτυξη και οι επενδύσεις δεν είναι καθόλου πειστική. Και στροφή της χώρας προς την κανονικότητα, απλούστατα, όχι μόνο δεν είναι νοητή αλλά ούτε καν πραγματοποιήσιμη με ένα εκατομμύριο ανέργους.
Ένα πανεθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς ανεργίας που μαστίζει τη χώρα ανάλογο με αυτό που προτείνουμε μπορεί και πρέπει να πραγματοποιηθεί. Τα κατεστημένα κόμματα και οι κατεστημένοι πολιτικοί νομίζουν ότι μπορούν να υπεκφεύγουν αοριστολογώντας. Κάνουν μεγάλο λάθος.
Σε απάντηση στο npo.
Ναι, πράγματι. Αλλά για να γίνει, πρέπει η χώρα να σκέφτεται με το δικό της μυαλό -όχι αυτό των άλλων. Και να έχει κατανοήσει κάτι απλό αλλά θεμελιώδες. Ότι, όπως τα προβλήματα έτσι και οι λύσεις βρίσκονται εντός της χώρας -όχι εκτός. Εμείς κρατάμε τα κλειδιά της λύσης -όχι οι ξένοι.
Σε απάντηση στο Διαμαντόπουλος Μ.
Δυστυχώς, θα πρέπει να συμφωνήσω με το συμπέρασμά σας. Ο βασικός μηχανισμός αναπαραγωγής του παλιού (και, πλέον, ευρισκόμενου σε αποδρομή) πολιτικού συστήματος υπήρξε η με οιονδήποτε τρόπο διανομή δανεικού χρήματος προς άγραν ψήφων. Αυτό τώρα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, αφήνοντας πίσω του αφενός μεν μια χώρα χρεοκοπημένη, αφετέρου δε μια «πολιτική τάξη» ευρισκόμενη σε μεγάλη αμηχανία -αν όχι πανικό. Δεν έχουν καν καταλάβει το πρόβλημα, πόσο μάλλον τη λύση του.
Όταν, όμως, διαπιστώνεις ότι «ο σκύλος σου είναι πολύ γέρος για να μάθει καινούργια κόλπα» φροντίζεις να αποκτήσεις έναν νεότερο που μπορεί να μάθει!
Εδώ αγαπημένε μου κε Καθηγητά έχω σοβαρότατες επιφυλάξεις και ορισμένες ενστάσεις ως προς τη στόχευση.
Ως κεντρικός οικονομολόγος των χρηματοδοτήσεων καταπολέμησης της Ανεργίας επί δύο συναπτά έτη (με την ιδιότητά μου ως head financial advisor του Διοικητή του ΟΑΕΔ) και έχοντας συμμετάσχει σε όλες τις συνόδους κορυφής αρχηγών Κρατών της ΕΕ με θέμα την καταπολέμηση της ανεργίας -στο ίδιο διάστημα- (ως εμπειρογνώμονας), έχω να παρατηρήσω συνοπτικά τ’ ακόλουθα:
1. Ένα ποσοστό της εγχώριας ανεργίας είναι δομικό, όχι τόσο απότοκο της Κρίσης, αλλά των μεταβολών που επιφέρει η τεχνολογική πρόοδος (κυρίως με πλήγματα στην ανειδίκευτη εργασία).
2. Ένα ποσοστό της εγχώριας ανεργίας οφείλεται (και θα ακουστεί σκληρό αυτό, αλλά είναι μια πραγματικότητα) στην απροθυμία/έλλειψη ανάγκης μερίδας ανέργων ν’ αλλάξουν δραστηριότητα ή/και να εργαστούν κάτω από τις τρέχουσες μισθολογικές-ασφαλιστικές συνθήκες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι όταν ξέσπασε το σκάνδαλο στην Μανωλάδα με τις συνθήκες διαβίωσης των αλλοδαπών εργαζομένων στις καλλιέργειες φράουλας, με αποτέλεσμα το «εμπάργκο» αγοράς φράουλας από την περιοχή, οι φραουλοπαραγωγοί απευθύνθηκαν στον ΟΑΕΔ (άσχετα αν δεν είναι υπεύθυνος για απασχόληση σε γεωργικές εργασίες -υπάγονται σε άλλο καθεστώς-) για εξεύρεση νόμιμων «εργατών γης» ζητώντας περί τους 500 εποχικούς εργάτες σε περιοχή όπου η ανεργία άγγιζε το 30% και η αντίστοιχη των νέων το 45%’ εμφανίστηκαν 4… Προς περαιτέρω επίρρωση δε αυτού που λέω, ας παρατηρήσει κάποιος τον αριθμό των ανέργων στις δημοσιευμένες λίστες του ΟΑΕΔ που δηλώνουν άνεργοι προκειμένου να ενταχθούν σε ή να δικαιούνται διάφορα προγράμματα (εξαιρώντας δηλαδή τον εαυτό τους από τη διαδικασία εξεύρεσης εργασίας).
3. Ως προς τα κεντρικά προγράμματα και για να πούμε ορισμένα πράγματα με το όνομά τους: Όταν προτάθηκε και εγκρίθηκε από την ΕΕ το πρόγραμμα ΚΟΙΝΟΦΕΛΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (5μηνη απασχόληση με κατώτατο μισθό και ασφαλιστική κάλυψη για 50.000 ανέργους), ως μη όφειλα (από αγνό ενδιαφέρον να «πιάσει τόπο» και οι απασχολούμενοι να μην κάνουν ένα στείρο «rolling» της ανεργίας τους, αλλά -κατ’ ελάχιστο να προσθέσουν αξία στο βιογραφικό τους), ενημέρωσα έγκαιρα Πρύτανη κεντρικού Πανεπιστημίου (ατυχώς οι σχέσεις μας ήταν αναιμικές τότε), προκειμένου να εισηγηθεί να ενεργήσετε ως Σύνοδος Πρυτάνεων, ώστε να διεκδικήσετε μέρος των απασχολούμενων σε 5μηνα ερευνητικά προγράμματα. Η ωφέλεια αυτονόητη: Οι νέοι επιστήμονες εργάζονται στο γνωστικό τους αντικείμενο και όχι γραμματειακή υποστήριξη στον τάδε καλλικρατικό δήμο, τα Πανεπιστήμια πυκνώνουν τις ερευνητικές τους προσπάθειες έχοντας ενδεχομένως και προσόδους. Η απάντησή του ήταν άκρως αποθαρρυντική του τύπου «πού με μπλέκεις τώρα;»…
Με δεδομένα αυτά, η στόχευση για μένα πρέπει να είναι το εναπομένον υγειές κομμάτι της ιδιωτικής οικονομίας και η νεοφυής επιχειρηματικότητα. Κοινώς, αν ως Κράτος πείσω/δελεάσω μια ιδιωτική επιχείρηση που έχει αποδείξει τη «διατηρισιμότητά» της, είναι συντριπτικά υπέρ μου οι πιθανότητες να παραμείνει η θέση εργασίας και μετά την παρέλευση του όποιου προγράμματος στήριξης 9περιορίζοντας στο ελάχιστο το «dead weight» του Προγράμματος).
Το θέμα πάντως λόγω της έκτασής του, σίγουρα δεν εξαντλείται σ’ ένα άρθρο 800 λέξεων και σε μια αντίστοιχου μεγέθους απάντηση…
Σε απάντηση στο Eleftherios Kritikos.
Αγαπητέ φίλε Λευτέρη,
Ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις σου. Δεν έχουμε μεγάλες διαφωνίες ως προς την διάγνωση:
1. Ένα ποσοστό της ανεργίας είναι πράγματι δομικό -το μεγαλύτερο πιστεύω. Μόνο που δεν οφείλεται στην τεχνολογική πρόοδο, διότι εκδηλώθηκε ξαφνικά μετά το 2010 και, όπως ξέρουμε όλοι, στην περίοδο αυτή δεν υπάρχει καμία σχεδόν επένδυση και κανένας τεχνολογικός μετασχηματισμός του ελληνικού παραγωγικού δυναμικού. Είναι δομική διότι προκύπτει σε συντριπτικό βαθμό από την κατάρρευση των κλάδων εκείνων της οικονομίας που είχαν στηριχθεί στον ανεξέλεγκτο δανεισμό και στην ακραία κατανάλωση, δηλαδή κλάδων οι οποίοι δεν πρόκειται να ξαναδημιουργηθούν στην έκταση που υπήρχαν. (Δες το βιβλίο του Δ. Ιωάννου, «Ανατέμνοντας την κρίση», το οποίο προλογίζω, και το οποίο το εξηγεί αυτό πολύ καλά. Επίσης δες και τις συνεντεύξεις μου στη «Ναυτεμπορική» και στην «Οικονομική Επιθεώρηση» στις 13/3/2014 και 1/4/2014, αντίστοιχα, που είναι αναρτημένες στο blog).
2. Και το δεύτερο που λες, ότι δηλαδή ένα μεγάλο ποσοστό της ανεργίας είναι ουσιαστικά αεργία, είναι ενδεχομένως σωστό. Και εγώ ξέρω ανάλογες ιστορίες, (π.χ. ροδακινοπαραγωγοί Νάουσας που δεν βρήκαν παρά μόνο 8 Έλληνες να εργασθούν σε μία ανάλογη περίπτωση). Αυτό είναι συνέπεια και μιας κακής διαπαιδαγώγησης του ελληνικού λαού από το «πελατειακό κράτος» που μοίραζε καλοπληρωμένες θέσεις αεργίας στο Δημόσιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μεταξύ άλλων. Με την εφαρμογή ενός προγράμματος μαζικής δημιουργίας θέσεων εργασίας με το Δημόσιο ως «εργοδότη ύστατης προσφοράς» όπως προτείνουμε, ένα επιπλέον κέρδος που θα έχουμε, εκτός των άλλων, είναι ότι θα μάθουμε θετικά πόση από την υπάρχουσα «ανεργία» είναι εθελούσια, δηλαδή αεργία, και πόση είναι πραγματική. Και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό διότι θα διαφοροποιήσει, ίσως, το αίσθημα επείγοντος που όλοι έχουμε θεωρώντας ότι η πραγματική ανεργία είναι το 25% του εργατικού δυναμικού. (Και βεβαίως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα ποσοστό του 25% εργάζονται αδήλωτοι, στην «μαύρη» αγορά εργασίας).
3. Το «που με μπλέκεις τώρα» συνιστά μια γενικευμένη στάση της κοινωνίας μας. Η εφαρμογή ενός προγράμματος σαν αυτό που προτείνουμε έχει και πολιτισμικούς στόχους, εκτός από καθαρά οικονομικούς. Να ενεργοποιήσει την ελληνική κοινωνία, ώστε να αποτινάξει από πάνω ανάλογες νοοτροπίες «οθωμανικής» προέλευσης, που την χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό έως σήμερα.
Και βέβαια πρέπει να υπάρχει μέριμνα για τις νεοφυείς επιχειρήσεις, θέμα για το οποίο έχω επανειλημμένα γράψει αλλά και έχω αναλάβει πρωτοβουλίες κατά τη διάρκεια της πρυτανείας μου στο ΟΠΑ.
Με τις καλύτερες ευχές μου.