Η απόφαση του κ. Τσίπρα για παροχές στους συνταξιούχους κινείται στη σφαίρα του τυχοδιωκτισμού και καιροσκοπισμού. Επιπλέον δεν είναι κοινωνικά δίκαιη. Κατ’ αρχάς, τα 650 εκατ. ευρώ που μοιράζει δεν προέρχονται από περισσεύματα, αλλά από ελλείμματα. Πρωτογενές πλεόνασμα είναι αυτό που απομένει όταν αφαιρέσεις από τα έσοδα τα έξοδα, χωρίς να πληρώσεις τόκους. Το πλεόνασμα που έχουμε δεν καλύπτει τους τόκους των δανείων μας. Τα 650 εκατ. ευρώ επομένως που έδωσε θα πρέπει να τα δανειστούμε. Κάθε χρόνο δανειζόμαστε, προσθέτουμε χρέος πάνω στο ήδη υπάρχον χρέος για να πληρώνουμε τόκους.
(…)
Η απόφαση είναι και κοινωνικά άδικη. Οι συνταξιούχοι δεν αποτελούν την πλέον ευπαθή ομάδα του πληθυσμού. Αν τα 650 εκατ. ευρώ έπρεπε να δοθούν κάπου έπρεπε να δοθούν στους 800 χιλιάδες μακροχρόνια άνεργους. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να επιδοτήσει θέσεις εργασίας για την πρόσληψη ανέργων. Αλλά δεν επιλέγει αυτό. Διαλέγει μια εκλογική πελατεία, τους συνταξιούχους, για να πει: ορίστε, είμαι πολύ καλός.
(…)
Δεν μπορεί να θεωρηθεί σε συνθήκες χρεοκοπίας της χώρας χαμηλή μια σύνταξη των 800 ευρώ, όταν ο μισθός του νέου εργαζόμενου που θα πρέπει να δημιουργήσει οικογένεια είναι 550. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι εργαζόμενοι ιδιαιτέρως, τιμωρούνται διπλά. Πρώτο, από την επαχθή φορολογία με σκοπό τη συλλογή εσόδων και δεύτερο από τα επιπλέον χρέος που τους φορτώνεται ετησίως. Αυτό που σήμερα λαμβάνουν οι συνταξιούχοι από τον γαλαντόμο πρωθυπουργό, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα το πληρώσουν δυο και τρείς φορές οι γιοί τους, οι κόρες τους και τα εγγόνια τους. Είναι απεχθής η εικόνα των γονέων να τρέφονται από τις σάρκες των παιδιών τους. Αυτό είναι όμως δυστυχώς που συμβαίνει.
(…)
Η χώρα μοιάζει με ένα «επιπλέον ναυάγιο» (http://www.capital.gr/…/o-em-kanonas-em-em-asfaleias-em-gia…). Στα αμπάρια έχουν μπει ήδη νερά, εκεί είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται μακριά από το κράτος, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, ενώ στα πιο πάνω πατώματα, οι πιο ευνοημένοι επιβάτες, διεκδικούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Τα επιπλέοντα ναυάγια όμως τελικά βυθίζονται και ακολούθως γίνονται αντικείμενα μελέτης των δυτών. Ούτε της οικονομίας, ούτε της πολιτικής.
(…)
Πρώτη προτεραιότητα της χώρας πρέπει να είναι οι νέοι της και η παραγωγή. Οι νέοι που παραμένουν άνεργοι και την εγκαταλείπουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Και εμείς, αντί να φέρουμε τα πάνω-κάτω για να το αντιμετωπίσουμε κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και τυρβάζουμε περί άλλων. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση το αποσιωπούν τη στιγμή που η φυγή των νέων μας και η ανεργία είναι τα μεγάλα μας εθνικά προβλήματα και σε αυτά πρέπει να εστιαστούμε. Γιατί μια χώρα χωρίς νέους και χωρίς παραγωγή, όχι μόνο δεν θα μπορεί να πληρώνει συντάξεις, αλλά δεν θα μπορεί καν να υπάρχει. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε είναι μεγάλοι, και όχι μόνο στην οικονομία.
(…)
Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν κυβερνάται. Απλώς επιπλέει, όπως επιπλέουν τα ναυάγια πριν βυθιστούν. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει σχέδιο, πάει «όπως λάχει». Αλλά ούτε η αντιπολίτευση φαίνεται να ξέρει τι θέλει. Οι ηγεσίες δεν έχουν ευθύνη μόνο απέναντι στους σημερινούς ψηφοφόρους τους, αλλά και απέναντι στους νέους που έρχονται, και στους αγέννητους. Έχουν ευθύνη απέναντι στο έθνος. Δεν είναι «να μπούμε στου Μαξίμου και βλέπουμε».
(…)
Είναι χαρακτηριστική η αντιστροφή ρόλων μεταξύ 2014, όταν ο κ. Σαμαράς μοίραζε επίσης ανύπαρκτα πλεονάσματα, και του 2016 με τον κ. Τσίπρα τώρα στον ρόλο του γαλαντόμου. Είναι τελικά πολύ πιο ίδιοι απ’ αυτό που προσποιούνται, γιατί κοινός τους τόπος είναι «το κράτος», το πελατειακό κράτος. Είναι κομμένοι από το ίδιο «πανί» βουτηγμένο σε άλλο χρώμα –μπλε, κόκκινο, πράσινο.
(…)
Εθνική αξιοπρέπεια και επαιτεία δεν συμβαδίζουν. Δεν μπορείς να δανείζεσαι, να μην πληρώνεις τόκους, να ξαναδανείζεσαι, να συνεχίζεις να παράγεις χρέος και μετά να ζητάς και τη διαγραφή του. Με αυτά κι αυτά, η χώρα γλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Ένας λαός που θέλει να ξαναπάρει το έλεγχο της χώρας του στα χέρια του θα πρέπει να κάνει ό,τι απαιτείται. Και αυτός δεν είναι ο δρόμος που δείχνουν οι πολιτικαντισμοί αυτών που έφεραν τη χρεοκοπία και που την βαθαίνουν. Είμαστε σε λάθος δρόμο.
(…)
Υπάρχουν μεγάλων διαστάσεων διεργασίες στο σώμα της κοινωνίας μας. Κλείνει ένας ιστορικός κύκλος, της μεταπολίτευσης, που είναι μέρος ενός μεγαλύτερου, του μεταπολεμικού. Το νέο θα γεννηθεί μέσα από πόνους. Δεν αυτοανακηρύσσεται, όταν προκύψει θα αναγνωριστεί από τους πολίτες. Για μια άλλη πορεία της χώρας απαιτούνται συστρατεύσεις πολλών δυνάμεων, δημιουργικών και παραγωγικών, πνευματικών, πολιτικών και οικονομικών. Δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Πάνω απ’ όλα απαιτείται ψυχική ρώμη, πνευματική διαύγεια και “εθνικόν το αληθές”.
