Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η αποκατάσταση ενός ιστορικού μνημείου, όπως αυτό της Γέφυρας του Κοράκου στην Κοιλάδα τού Αχελώου, αποτελεί ένα σημαντικό έργο. Θα μπορούσε επιπλέον κάποιος να συμφωνήσει ότι το να στηθεί ξανά πάνω από τον Αχελώο εκπέμπει το μήνυμα της εθνικής συμφιλίωσης, καθώς ανατινάχτηκε κατά την πιο μαύρη περίοδο της νεοελληνικής μας ιστορίας, αυτή του Εμφυλίου. (Έστω και αν τον συμβολισμό αυτό επιχειρούν να προσδώσουν μέλη του κυβερνητικού κόμματος που ανήλθε στην εξουσία και επιχειρεί να διατηρηθεί σε αυτήν διχάζοντας συστηματικά τους Έλληνες.)
Αυτό όμως που δεν είναι αντιληπτό, είναι η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση βρήκε 16,5 εκατ. ευρώ για ένα έργο το οποίο, σε συνθήκες χρεοκοπίας, δεν μπορεί να είναι ψηλά στην ατζέντα των προτεραιοτήτων της Ηπείρου. Γιατί, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για το έργο αυτό δεν έχει εξασφαλιστεί, ούτε καν εν μέρει. Το οποίο σημαίνει ότι όλο το ποσό –περίπου τετραπλάσιο από το εκτιμώμενο τελικό κόστος αναστήλωσης της Γέφυρας της Πλάκας– θα πρέπει να προέλθει από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Πώς, όμως, είναι δυνατόν να δεσμεύεται ένα τόσο μεγάλο ποσό από ένα διαρκώς συρρικνωμένο, προς δόξαν των «πλεονασμάτων», ΠΔΕ;
Και πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο ποσό να θεωρείται αποδεκτό όταν η κυβέρνηση και το Υπουργείο Υποδομών επικαλούνται ως υψηλό το κόστος των 2 εκ. ευρώ για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους στην κατασκευή κόμβου στην Εγνατία Οδό στη θέση Δρίσκος, παρά την προφανή αξία που αυτός προσδίδει, μεταξύ των άλλων, στη Βιομηχανική Περιοχή τού νομού; Πώς είναι δυνατόν να αποφασίζεται με διαδικασίες εξπρές η υλοποίηση του έργου της Γέφυρας του Κοράκου, όταν η βελτίωση του οδικού άξονα Καλπάκι-Κόνιτσα έχει μείνει σχέδιο επί χάρτου, με την επίκληση πάλι του υψηλού κόστους (27 εκ. ευρώ), ή όταν το Κεντρικό και Δυτικό Ζαγόρι μένουν χωρίς πρόσβαση σε αυτοκινητόδρομο και η Ιόνια Οδός και ο Ε65 μένουν «κολοβοί» λόγω του ότι η κυβέρνηση δε βρίσκει λύσεις για τη χρηματοδότησή τους;
Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά. Γι αυτό και αναρωτιέμαι, απευθυνόμενος στους φορείς (Περιφέρεια, Δήμοι, Τεχνικά Επιμελητήρια, ΕΜΠ) που συνομολόγησαν τη συνεργασία τους για την υλοποίηση του έργου αυτού: υπέγραψαν πράγματι Προγραμματική Συμφωνία με το Υπουργείο Οικονομίας η οποία δεσμεύει το Υπουργείο σε καθορισμένες εκταμιεύσεις πόρων και τα υπόλοιπα συμμετέχοντα μέρη σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις και δράσεις ή απλώς υπέγραψαν ένα συνηθισμένο Μνημόνιο Συνεργασίας που αντανακλά προθέσεις αλλά που δεν συνεπάγεται δεσμεύσεις;
Γιατί στην μεν πρώτη περίπτωση η κυβέρνηση αποδεικνύεται ότι δεν έχει καμία αίσθηση προτεραιοτήτων, στη δε δεύτερη περίπτωση το όλο θέμα δεν είναι τελικά τίποτε άλλο παρά ένα προεκλογικό βεγγαλικό –ένα «τριάρι», όπως σκωπτικά λέμε στην Ήπειρο.
