(…) Όπως σε κάθε μεγάλη φουρτούνα, έτσι και σε αυτήν που βρισκόμαστε εδώ και επτά χρόνια, αν δεν έχεις “τιμόνι” και δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, απλά δεν πηγαίνεις πουθενά και γυρίζεις “γύρω-γύρω”. Αν πρέπει να συνοψίσουμε σε μια κουβέντα το τι πρέπει να κάνουμε είναι δίπλα από το “Ελευθερία ή Θάνατος” να προσθέσουμε το “Παραγωγή ή Θάνατος” και, μάλιστα, παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων.
(…) Ανεξάρτητα από το τι λέει το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε ή η Λαγκάρντ, εμείς ξέρουμε π…ού θέλουμε να πάμε αυτήν τη χώρα; Ποιο είναι ακριβώς το σχέδιό μας; Κατανοούμε ότι πρέπει να ενισχύσουμε την παραγωγική εργασία, να ενισχύσουμε τους νέους μας για να υπάρχει ελπίδα; Γιατί, για παράδειγμα, εκτός του ότι είναι κοινωνικά άδικο, συνιστά παράνοια και παραφροσύνη το να καθιστούμε τους νέους ανθρώπους, τους νέους εργαζόμενους των 400 και 500 ευρώ, φορολογικά υποζύγια για να συντηρούν με τις εισφορές τους ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που καταφανώς δεν μπορεί να υποστηριχτεί οικονομικά. Και να τους φορτώνουμε, επιπλέον, με καινούργιο χρέος το οποίο δημιουργούμε κάθε χρόνο.
(…) Η έλλειψη στοιχειώδους σχεδίου καταφαίνεται από το ότι πριν λίγο καιρό θεωρείτο “κόκκινη γραμμή” το πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ για το 2018 και η προνομοθέτηση μέτρων για μετά το 2018. Τώρα η συζήτηση είναι για πόσα χρόνια, (5; 10;) θα πρέπει να υπάρχει αυτό το πλεόνασμα, ενώ ταυτόχρονα αποφασίζονται μέτρα για το 2018, 2019 και 2020. Σε τι λοιπόν ωφέλησε τη χώρα η καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης; Σε τίποτε. Αντιθέτως, την ζημίωσε.
(…) Η συνολική δαπάνη για συντάξεις είναι αναπόδραστο ότι πρέπει να μειωθεί. Όμως, το πώς θα γίνει δεν είναι κάτι ουδέτερο. Δεν είναι κοινωνικά δίκαιο να υπάρχει οριζόντια περικοπή τους ανά ποσό συνταξιοδότησης. Γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο ο συνταξιούχος που εργάστηκε και κατέβαλε εισφορές για 35 χρόνια, με εκείνον που αποχώρησε με πρόωρη συνταξιοδότηση χωρίς να έχει συνεισφέρει με αντίστοιχο τρόπο. Γι αυτό πιστεύω ότι είναι ορθότερο και δικαιότερο η προσαρμογή να γίνει μέσω της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, της διαφοράς δηλαδή μεταξύ του ποσού που κάποιος λαμβάνει και αυτού που έπρεπε να λαμβάνει στη βάση των εισφορών του.
(…) Το πελατειακό κράτος “ζει και βασιλεύει”. Αυτό, μεταξύ των άλλων, αντανακλά και η στάση των κομμάτων στη Βουλή για τον μποναμά των 615 εκ. ευρώ στους συνταξιούχους που τον φορτώθηκαν οι νέοι μας ως νέο χρέος. Όσο όμως αυτό ζει και καθορίζει τις επιλογές μας, δεν πρόκειται να “γυρίσει” η χώρα.
Α. Εκτεταμένα Αποσπάσματα από τη Συνέντευξη
Β. Ολόκληρη η Συνέντευξη (μετά το 29ο λεπτό)
