Η ουσία του θέματος έγκειται στο κατά πόσο η πολιτεία θεωρεί το δημογραφικό πρόβλημα στη χώρα μας σοβαρό ή όχι. Σε επίπεδο εκπαιδευτικής πολιτικής τούτο μεταφράζεται, νομίζω, ως εξής: η πολιτεία πρέπει να αποφασίσει ή ότι θέλει να δώσει ένα μήνυμα στήριξης των πολυτέκνων με την χωρίς περιστροφές και τεχνάσματα παροχή διευκολύνσεων εισαγωγής τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ή ότι θεωρεί τέτοιου είδους πολιτικές αναξιοκρατικές και άνευ αντικειμένου, οπότε τις καταργεί.
Η σημερινή πολιτική εκφράζει μια ταλάντευση ανάμεσα στις δυο παραπάνω θέσεις. Αποτέλεσμα αυτής της αμφισημίας είναι ότι το νέο καθεστώς που εφαρμόστηκε φέτος για πρώτη φορά να χαρακτηρίζεται από πολλές αδικίες. Τέτοιες αδικίες εντοπίζονται, μεταξύ άλλων, στον αποκλεισμό των πολυτέκνων από σχολές που δεν βρίσκονται στην γεωγραφική περιφέρεια που διαμένουν οι γονείς τους, στα εισοδηματικά κριτήρια που τίθενται μόνο για τους πολυτέκνους της Αττικής και Θεσσαλονίκης και όχι της υπόλοιπης Ελλάδας, στον «ορισμό» του πολυτέκνου με βάση την ηλικία των αδελφών του και, τέλος, στο υπολογισμό του εισοδηματικού κριτήριου με βάση το προ διετίας εισόδημα.
Σημειώνω ότι, καθώς η τελική αξιολόγηση των διαφόρων περιπτώσεων των πολυτέκνων έχει παραπεμφθεί στα ΑΕΙ, είναι προφανές ότι αυξάνεται, κατά τη γνώμη μου αναιτίως, το διοικητικό τους έργο και, μάλιστα, σε μια περίοδο που οι διοικητικές τους υπηρεσίες, αφενός είναι υποστελεχωμένες και, αφετέρου, αντιμετωπίζουν σημαντικό πρόσθετο διοικητικό φορτίο λόγω των νέων ρυθμίσεων περί εφεδρείας, υποχρεωτικών συνταξιοδοτήσεων, νέων βαθμολογίων και μισθολογίων.
Είναι, κατά τη γνώμη μου, φανερό ότι, στο βαθμό που η πολιτεία επιθυμεί να στείλει ένα μήνυμα στήριξης των πολυτέκνων, απαιτείται προς τούτο μια απλή και ξεκάθαρη λύση, χωρίς γραφειοκρατικές περιπλοκές που συχνά οδηγούν σε στρεβλώσεις και αδικίες: προσδιορισμός ειδικών θέσεων για όλους όσους έχουν την ιδιότητα του πολυτέκνου, οι οποίες θα καταλαμβάνονται από αυτούς που έχουν τις καλύτερες επιδόσεις στις πανελλαδικές εξετάσεις.
