Χωρίς να επιθυμώ να συμβάλλω στην φλυαρία των τελευταίων εβδομάδων περί “παλιού” και “νέου”, αισθάνομαι ότι θα πρέπει να δηλώσω τα εξής:
Πάντοτε στην ιστορία, το “νέο” οικοδομείται απέναντι στο “παλιό” και εμφορείται και σηματοδοτείται από νέες ιδέες, νέες πολιτικές αντιλήψεις, νέα πολιτική ηθική, νέες μορφές συλλογικότητας. Και βεβαίως από καινούργια πρόσωπα, έχοντα συνείδηση εθνικής ευθύνης και υψηλό αίσθημα δημοσίου συμφέροντος.
Εν ολίγοις: Το (πολιτικά) νέο δεν αυτοανακηρύσσεται. Όταν προκύπτει, αναγνωρίζεται.
