Η συνάντηση την περασμένη Κυριακή στο Βερολίνο με αντικείμενο τον πόλεμο στη Λιβύη ήταν στην πραγματικότητα και εξ αντικειμένου, με κύρια υπευθυνότητα της Γερμανίας, μία συνάντηση μη φιλική, για να μην πω εχθρική, προς την Ελλάδα.
Αποκλείστηκε η χώρα μας, ενώ εκλήθη να συμμετάσχει σε αυτή ο ηγέτης ο οποίος την προηγούμενη ακριβώς ημέρα είχε δηλώσει ότι θα στείλει στρατεύματα για να συμμετέχουν σε εχθροπραξίες στη Λιβύη, δηλαδή ότι θα κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποτίθεται ότι ήταν ο σκοπός για τον οποίο είχε συγκληθεί η συνάντηση του Βερολίνου! Αναγνωρισμένα, μάλιστα, αυτός ο ίδιος είχε ήδη προηγουμένως αποστείλει Άραβες τζιχαντιστές μισθοφόρους να πολεμήσουν στο πλευρό τής παράταξης που υποστηρίζει.
Σημαντικότερο από όλα όμως είναι το εξής: Είναι απολύτως εμφανές σε όλους -και τουλάχιστον οι Γερμανοί διπλωμάτες το γνωρίζουν και το αντιλαμβάνονται πολύ καλά- ότι ο λόγος για τον οποίον ο διαταραγμένος ηγέτης της Τουρκίας εκδηλώνει αυτό το δαιμονικό ενδιαφέρον για τα εσωτερικά της Λιβύης είναι γιατί προσπαθεί να υποστηρίξει και να κατοχυρώσει το γνωστό μνημόνιο που υπέγραψε η χώρα του με την «κυβέρνηση σκιών» της Τρίπολης για την ΑΟΖ. Προσπαθεί δηλαδή να επιβάλλει ως πραγματικότητα αποδεκτή από όλη τη διεθνή κοινότητα κάτι το οποίο είναι εμφανώς παράλογο και πανθομολογουμένως παράνομο. Για να το επιτύχει αυτό δε διστάζει ακόμα και να στείλει τζιχαντιστές μισθοφόρους στη Λιβύη. Και η γερμανική κυβέρνηση, εφόσον αποκλείει την Ελλάδα θεωρώντας και αναδεικνύοντας τον Ερντογκάν ως συνομιλητή της, ουσιαστικά συμπράττει μαζί του και συμφωνεί εν τοις πράγμασι για το συγκεκριμένο θέμα.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν. Αυτή η πασιφανής παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου και εταιρικής αλληλεγγύης από τη μεριά της κυρίας Μέρκελ δεν είναι κάτι το οποίο αντιβαίνει στο πνεύμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο γράμμα των συνθηκών της; Μήπως είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να το θέσουμε με τον πλέον επίσημο τρόπο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως μία βάναυση καταπάτηση των ευρωπαϊκών αρχών από τη μεριά της γερμανικής Κυβέρνησης;
ΥΓ. Δεν μπορώ να αντιτείνω κάτι σε όσους λένε ότι τον καιρό των Μνημονίων σπαταλήσαμε αξιοπιστία και το όποιο διπλωματικό μας κεφάλαιο, όταν αποκαλούσαμε τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε ναζιστές κατηγορώντας τους ως υπεύθυνους για τις δικές μας κραιπάλες και ρεμούλες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, αλλά και για τη διαχρονική συλλογική μας αδυναμία επί δεκαετίες ολοκληρες να διαχειριστούμε τα του οίκου μας.
Πραγματικά, αυτή μας η στάση ήταν μία από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Όμως σήμερα αντιμετωπίζουμε έναν κίνδυνο ύπαρξης και τα όποια λάθη του παρελθόντος δε θα πρέπει να μας αποτρέπουν από το να υπερασπίζουμε με κάθε τρόπο τα εθνικά μας Δίκαια. Έτσι μόνο θα χτίσουμε την αξιοπιστία μας: υπερασπιζόμενοι τα εθνικά μας Δίκαια με σθένος, ευθύτητα και χωρίς υπεκφυγές.
