Επιμένετε να μιλάτε για παραγωγική ανόρθωση και για το «παραγωγή ή θάνατος». Γιατί αυτή η προτεραιότητα στις θέσεις σας και στην διακήρυξή σας ;
Γιατί πίσω από την δημοσιονομική χρεοκοπία του 2009-2010 βρίσκεται μια παραγωγική και ανταγωνιστική χρεοκοπία, στην οποία οδηγήθηκε η χώρα επί σειρά ετών πριν και μετά από την είσοδό της στην ΟΝΕ.
Η δημοσιονομική χρεοκοπία του 2009-2010 και ό,τι ακολούθησε έκτοτε είναι συνέπεια της συρρίκνωσης και της καταστροφής τής παραγωγικής βάσης, του παραγωγικού ιστού, της παραγωγικής ικανότητας των Ελλήνων. Κι αυτό αφορά το σύνολο της χώρας αλλά και κάθε περιφέρειά της σε ανάλογο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Η θεμελιώδης αδυναμία τής ελληνικής οικονομίας και ρίζα της παρούσας κρίσης είναι η αναντιστοιχία μεταξύ μιας αδύναμης παραγωγικής βάσης και της πληθωρικής παροχής προσόδων στους πολιτικούς «πελάτες». Αναντιστοιχία που δημιουργήθηκε στη διάρκεια δεκαετιών και οξύνθηκε ακραία στην πρώτη δεκαετία του ευρώ.
Λέτε ότι το 2009-2010 δεν χρεοκοπήσαμε για δημοσιονομικούς λόγους, αλλά για βαθύτερους λόγους, παραγωγικούς. Πώς, όμως, αυτό συμβιβάζεται με το ότι την περίοδο πριν το 2009 είχαμε ισχυρή ανάπτυξη;
Πίσω από τον οριστικό δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2004-2009, ιδιαιτέρως δε της περιόδου 2006-2009, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, υπάρχει μια συνεχής παραγωγική συρρίκνωση.
Η συνεχής αύξηση του ΑΕΠ, ιδιαίτερα την δεκαετία της ΟΝΕ, συνιστούσε «ανάπτυξη»; Η απάντηση είναι πως δεν συνιστούσε «ανάπτυξη», ούτε σύγκλιση με την Ευρώπη, αλλά «παραίσθηση ανάπτυξης» και απόκλιση από την Ευρώπη.
Να το εξηγήσω. Μεταξύ του 2003 και του 2010 το ΑΕΠ αυξήθηκε εντυπωσιακά κατά 30% από 172 δις σε 230 δισ. Όμως, ταυτόχρονα, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 90% από 168 δις. σε 326 δισ., δηλαδή από 96% σε 140% του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια, για κάθε 1 ευρώ αύξησης του κατά κεφαλή εισοδήματος, δανειζόμασταν 3!
Ζούσαμε, λοιπόν, ένα συλλογικό vertigo. Νομίζαμε ότι πετάγαμε προς τους ουρανούς, ενώ κατευθυνόμασταν προς τη θάλασσα.
Πώς μπορούμε λοιπόν να μπούμε σε δρόμο παραγωγικής ανόρθωσης και βιώσιμης ανάπτυξης;
Οφείλουμε να στραφούμε προς την παραγωγή, γιατί η κρίση που διανύουμε δεν είναι «κρίση ζήτησης» αλλά «κρίση προσφοράς».
Η πηγή της κρίσης βρίσκεται στην υπερσυσσώρευση παραγωγικών πόρων σε προστατευμένους κλάδους τής οικονομίας που χαρακτηρίζονται από χαμηλή παραγωγικότητα και των οποίων η ανάπτυξη οφείλει να έπεται, όχι να προηγείται, της μεγέθυνσης του παραγωγικού τομέα με την υψηλή μέση παραγωγικότητα. Να το πω σχηματικά. Μια οικονομία στην οποία το εισόδημά της ανακυκλώνεται μεταξύ καταστημάτων εισαγόμενου ρουχισμού ή υποδημάτων, καφετέριες και σουβλατζίδικα δεν μπορεί να ελπίζει σε ανάπτυξη.
Συνεπώς, απαιτείται να κάνουμε τα ακριβώς αντίθετα από ό,τι κάναμε τα προηγούμενα πολλά χρόνια. Να στραφούμε στην παραγωγή και τις επενδύσεις, στις εξαγωγές παρά στις εισαγωγές. Υπάρχει, ιδιαιτέρως, επείγουσα ανάγκη για μια οικονομική πολιτική που θα αυξάνει το σφρίγος και το μέγεθος τού εγχώριου τομέα των διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών. Με μια κουβέντα, οι διαθέσιμοι πόροι και οι, έστω περιορισμένες, τραπεζικές πιστώσεις θα πρέπει να κατευθύνονται όχι προς χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, οι οποίες λόγω των σχέσεών τους με το πολιτικό-πελατειακό σύστημα απαιτούν και ενίοτε εκβιάζουν την τροφοδότησή τους με δανειακά κεφάλαια, αλλά προς την ενίσχυση δυναμικών, εξωστρεφών επιχειρήσεων. Είναι δύσκολος δρόμος, αλλά άλλος δρόμος προς τη σωτηρία δεν υπάρχει.
Υποστηρίζετε ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι γεννήτωρ του οικονομικού. Όμως, συμμετέχετε σε μια διαδικασία όπου συμμετέχουν και παλιά κόμματα, π.χ. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Θα είναι νέος ο φορέας ή συγκόλληση κομμάτων;
Απέναντι στον ασυνάρτητο και σταλινικό ΣΥΡΙΖΑ και την πελατειακή Νέα Δημοκρατία χρειάζεται ένας νέος φορέας που δεν θα βαρύνεται με τις αμαρτίες του παρελθόντος. Μιλώ για ένα σύγχρονο, εθνικού χαρακτήρα, δημοκρατικό κόμμα, κοινωνικά ριζοσπαστικό, που αντιλαμβάνεται τις απαιτήσεις των καιρών και απαντά αναλόγως.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Όπως επανειλημμένα έχω δηλώσει και γράψει, για τη χρεοκοπία που διάγουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη διαχρονικά φέρει η ελληνική δεξιά, με ιδιαίτερα σημαντική ευθύνη για την περίοδο 2004-2009 που έδωσε τη χαριστική βολή στη χώρα. Όμως, επίσης, το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ έχει ένα πολύ μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα σήμερα. Και η Δημοκρατική Αριστερά έχει το μερίδιό της. Πρέπει να πούμε την απλή αλήθεια: το ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο.
Ο νέος δημοκρατικός φορέας που είναι η απαραίτητη δύναμη για να βγει η χώρα από την κρίση δεν μπορεί να μιλάει με τη γλώσσα που μιλάει το ΠΑΣΟΚ σήμερα ή το Ποτάμι. Δεν μπορεί να λέει μισόλογα και δε μπορεί να λέει στους πολίτες πράγματα που θα είναι ευχάριστα στα αυτιά τους. Χρειάζεται αγώνας και προσπάθεια.
Οι πολίτες έχουν πλέον αντιληφθεί ότι ο δρόμος μπροστά είναι δύσκολος. Πρέπει, λοιπόν, να ακούν από τους πολιτικούς ηγέτες τους λόγια δύναμης και αποφασιστικότητας, όχι λόγια παρηγοριάς και κάλπικου καθησυχασμού ότι τα πράγματα θα γίνουν ξανά όπως ήτανε πριν, χωρίς να κουραστούμε και χωρίς να προσπαθήσουμε καθόλου. Αυτά τα είπαν προηγουμένως και ο κύριος Σαμαράς και ο κύριος Τσίπρας. Γνωρίζουμε τα αποτελέσματα.
